Hello zonnig Sint Maarten!
Door: Inge de Leeuw
Blijf op de hoogte en volg Inge
09 November 2020 | Sint Maarten, Philipsburg
31-10-2020
Gister was het dan eindelijk zover. Na bijna 10 maanden wachten (de dag dat ik mijn eerste gesprek had bij TMI), mocht ik eindelijk naar Sint Maarten. Natuurlijk was er de nodige inpakstress, een koffer die niet dicht wilde en die bijna nét de 23 kg aantikte. Niet erg handig als je je bedenkt dat je hier ook nog leuke souvenirs wilt kopen. Dus begon ik met de eliminatieronde. Die leuke badhanddoek met schildpadden die Jet & Lisa gegeven had voor mijn verjaardag ging het helaas niet halen. Ook twee jurkjes en het strijkijzer moesten de koffer verlaten. Gelukkig is hier op de kamer een strijkijzer!
De weg naar Schiphol verliep soepeltjes, gelukkig geen drukte op de weg en ik werd weggebracht door Rene en mijn moeder. Daar aangekomen ontmoette ik Beau en Pien van TMI. Er waren 6 deelnemers die naar de Carribean vlogen die dag, dus kwam zij ons uitzwaaiden, erg leuk! Beneden nog even koffie gedronken en daarna moest het afscheid beginnen. We hadden besloten dit beneden te doen zodat het iets minder lastig was (maar het maakte het er niet minder moeilijk om). Gelukkig werd ik bij de check-in opgevangen door de meiden van TMI en ontmoette ik de andere deelnemers die ook gingen vliegen. Samen met een IC verpleegkundige die naar Aruba ging ben ik door de douane gegaan en toen vertrokken we allebei naar onze gate. Het was daar druk en weinig Nederlanders te zien. Ik denk veel Fransen en Amerikanen.
We konden op tijd boarden. In het vliegtuig aangekomen zei de stewardess dat het rustig op de vlucht was, dus dat ik een ander plekje mocht zoeken als ik het te druk vond op de plek die ik had uitgekozen, heel fijn! Er kwam een vrouw naast mij te zitten, dus ik probeerde in mijn beste Engels uit te leggen dat ik na het opstijgen zou verhuizen naar een rustiger plekje. Hoewel ik mijn best deed, kwam zij niet verder als: J’ai ne parle pas….. Het kan dus altijd erger. Toen we opgestegen waren riep de stewardess om dat we mochten wisselen van plaats waarbij de vrouw mij met een iets wat dwingende blik aankeek. Ja, dacht ik, dat probeerde ik je dus net uit te leggen.. haha.
Eenmaal gesetteld in het vliegtuig (inclusief mondkapje) was ik blij dat ik verplaatst was, want de vrouw lag al kuchend en niezend te slapen. Tijdens de vlucht lekker films gekeken; April, May, June, Huisvrouwen bestaan niet 2, en A hidden love. Waarvan de laatste film 3 uur duurde, dus dat schoot lekker op! Tijdens het vliegen mocht ik ook mijn eerste brief van Kim lezen die zij voor mij geschreven had, superlief!! Tussendoor nog lekker gegeten; pasta, pizza en een zakje vol lekkers!
Aangekomen op Sint Maarten verliep de paspoortcontrole soepel en stonden daar mijn Nederlandse collega’s uit het SMMC mij op te wachten, een warm welkom dus! Ik werd door Lenny (ook dialyseverpleegkundige) naar het SMMC gebracht en hier moest ik vragen naar iemand waarmee ik al mailcontact had gehad. Zij bracht mij samen met twee andere Nederlanders (een OK-assistent en zijn vriendin) naar ons appartement. Zij wonen boven mij. Het appartement is lekker ruim! Zelfs een aparte slaapkamer, dat ben ik nu thuis niet gewend! En een lekkere zithoek met slaapbank voor al het bezoek dat ik uit Nederland ga ontvangen! (niet).
Tegenover mijn appartement zit een grote Carrefour waar ik die avond heen ben gelopen en de eerste benodigdheden had gehaald. Wat een enorme supermarkt! Ik was blij dat ik alles gevonden had en stond al even in de rij, toen ik erachter kwam dat dit de rij was als je minder dan 10 spullen hebt. Die had ik duidelijk niet. Ik keek de kassière aan en wilde al aanstalten maken om te keren, maar waarschijnlijk had ze wel door dat dit mijn eerste keer boodschappen doen was daar, want ik werd gewoon vriendelijk geholpen. De band was echter niet gemaakt om meer als 10 spullen neer te zetten, dus gooide ik alles maar even terug in mijn karretje wat gescand was en zou ik buiten inpakken. Terwijl ik buiten alles in mijn rugzak aan het proppen was kwam er een man naar buiten gerend met mijn douchegel, die lag er dus blijkbaar nog haha.. Thanks men!
Zin om te koken had ik niet echt, dus werd het een broodje Nutella en ben ik lekker op tijd naar bed gegaan. Dit heb ik geweten, want om 4 uur was ik klaarwakker! En ook lek gestoken.. Nooit meer aan gedacht om Deet te gebruiken bij het naar bed gaan. Gelukkig had ik netjes volgens de inpaklijst van TMI mijn klamboe ingepakt, dus die heb ik de volgende ochtend maar opgehangen! Helaas hing er geen haakje boven het bed en had ik de boormachine thuisgelaten. Wel hing er een leuk schilderijtje aan de muur, die moest het ontzien en er werd plaats gemaakt voor de klamboe.
Ik had een afspraak gemaakt met iemand van Sax car rental om 10.30u om mijn huurauto op te halen. Een mooie Hyundai Grand i10, en jawel, een automaat . Ik had mijn strandspullen alvast meegenomen, dus ik kon gelijk doorrijden naar Maho Beach waar je de vliegtuig kunt spotten die op Sint maarten landen. Wat landen ze laag en wat was het gaaf om te zien! Tussen het lezen door keek ik toch elke keer even op als er weer eentje aankwam!
Ondertussen had ik een uitnodiging gekregen om naar het feestje van Elin (collega uit het SMMC) te komen, zij was maandag 27 geworden, bijna even oud dus! De poolparty begon om 17u met lekkere hapjes en drankjes. Er waren veel collega’s van jong en oud uit het ziekenhuis. Heerlijk weer even feesten en lekker kletsen met mensen! Er werd lekkere muziek gedraaid waaronder het liedje van Jerusalama Challenge, dus die kon ik mooie even introduceren daar, haha. Rond 1 uur ging er een collega van het ziekenhuis richting mijn appartement, dus besloot ik de Full moon party maar te laten gaan en ben ik verstandig met haar meegereden. Ik was lopend heen, maar dit leek mij voor ’s avonds niet zo’n goed idee aangezien ik elke minuut werd nageroepen/getoeterd of er een hond achter mij aanliep (die moeten altijd mij hebben).
De volgende ochtend werd ik met een lichtelijke kater wakker (ik had de plaatselijke Rum-punch beter kunnen laten staan en het bij de Amstel-Bright kunnen houden). Na een goed ontbijt (lees: Een verbrande pan-tosti) besloot ik naar het strand te gaan. Even wat blogs gelezen wat de mooiste stranden waren en ik kwam uit bij Orient bay. Lopend is het strand niet te doen, dus ben ik naar het Franse gedeelte gereden. En inderdaad kwam ik bij een heel mooi, groot strand! Erg rustig was het, en ik wist gelijk waarom toen ik op mijn handdoekje ging liggen en deze al bijna weggewaaid was voordat ik er op lag.
Wel gebeurde er iets heel bijzonders toen ik daar lag. Er kwam een groep Engelsen langslopen en ik hoorde opeens een hoop geschreeuw en gejuich, er werd iemand ten huwelijk gevraagd! Echt bijzonder om zo’n mooie plek!
Gezandstraald en wel had ik 2 bladzijdes van mijn boek gelezen en ben ik lekker langs het water gaan wandelen. Er waren veel kitesurfers wat leuk was om naar te kijken! Tot dat ik uit mijn ooghoeken ineens een aantal blote billen zag.. Oja, dat stond ook in mijn blog. Aan het einde van het strand was het naaktstrand! Dus ik ben weer rechtsomkeer gegaan en ben ik terug gewandeld naar de auto.
Die avond ben ik uit eten geweest met Arif en Lenny (mijn collega’s van de dialyse-afdeling) bij Chesterfields, met uitzicht op de haven. Heerlijk om weer lekker uit eten te gaan nadat ik Nederland al een tijd (2 weken) niet kon . Ik had pasta met garnalen, hmmm. Het was een enorm bord, wat ik nooit op kreeg, maar ik hoorde de dag erna pas dat het hier heel gebruikelijk is om een take-away bag te vragen! Altijd handig als je de volgende dag een avonddienstje hebt en geen zin hebt om te koken.
Ook was het fijn om alvast van Lenny te horen hoe de volgende dag eruit ging zien in het ziekenhuis. Maar toch wel een beetje spannend!
De volgende ochtend was het mijn eerste werkdag die om 7 uur begon. Ik kwam gelijk aan met Arif en Geertje (ook een dialyseverpleegkundige die via TMI werkt). Ik liep die dag mee met Rona, zij komt uit de Filipijnen. Naast Nederlanders zijn er ook een hoop collega’s die daar vandaan komen. (komt de Engelse cursus die ik heb gevolgd toch nog van pas!) Ik mocht gelijk beginnen met patiënten aanprikken en aansluiten. De werkwijze is hier nogal anders, als je het mij vraagt een stuk minder georganiseerd als thuis, maar dat kan bijna ook niet anders met zoveel verschillende mensen en nationaliteiten. Ook de machines zijn anders, dus dat zal ik ook weer opnieuw moeten leren. Verder zijn de collega’s erg lief en behulpzaam! De nefrologen kwamen ook langs en heb ik kennis mee gemaakt, beiden ook Nederlands.
Moe en met een hoofd vol met info kwam ik thuis. Voor het eerst ging ik koken in mijn eigen keukentje, er stond een lekkere pasta op het menu. Na het eten bedacht ik nog even naar een supermarkt te gaan (Cost-U-less). Eenmaal binnen leek het wel een super-Makro. Schappen tot het plafond gevuld, allemaal grootverpakkingen en totaal geen logica van wat waar stond. Dus stond ik binnen 10 minuten weer buiten met een leeg karretje en de gedachte dat ik dus morgen nogmaals naar een supermarkt moest.
Dan maar lekker op tijd naar bed!
De 2e werkdag voelde ik mij al meer op mijn plek. Ik liep mee met Georgina die uit Sint Maarten komt maar lange tijd in Nederland heeft gewoond, dus kon ik vandaag lekker Nederlands praten. Dat gaat toch een stuk makkelijker met vragen stellen etc! Ook kreeg ik een rondleiding door het ziekenhuis, die nog best groot is! Buiten staan containers waar de Covid-unit gemaakt is. Hier werken veel Amerikanen, en wij van de dialyseafdeling moeten hier ook regelmatig heen om iemand te dialyseren.
Na het werk heb ik mij lekker op het balkon geïnstalleerd, beentjes omhoog, koffie en boek erbij en nog even van het mooie weer genieten! Dat is een heerlijk vakantiegevoel na het werk! En ideaal dat ik met de auto binnen 2 minuten weer thuis ben.
De 3e werkdag begon mijn hoofd al aardig vol te raken van alle informatie en was ik blij dat ik de volgende dag een dagje vrij was! Na het werk heb ik snel mijn strand spullen gepakt en binnen no time zat ik weer in de auto, op weg naar het strand.
Tik tik tik.. een enorme hoosbui ging even over, en 5 minuten later aangekomen bij het strand, was het gelukkig weer droog en kon ik mijn handdoekje neerleggen! Lange leve de korte tropische regenbuien.
Ik was naar Little bay beach gegaan, en little was het zeker. Maar dat maakte niet uit want ik was de enige op het strand! Na een uurtje bakken keek ik op Maps Me wat er allemaal in de buurt was voor bezienswaardigheden en kwam ik uit op Ford Amsterdam. Ik kon het al zien liggen vanaf de plek waar ik zat, het lag boven op een heuvel. Om er te komen moest je door Divi litlle bay beach Resort rijden. Een heel mooi resort waar veel van mijn collega’s overnachten. Ik had in eerste instantie ook een mailtje gehad dat ik hier zou gaan logeren, maar dat mailtje was even verkeerd verzonden (foutje, bedankt).
Aangekomen op het topje van de heuvel stonden er meerdere kanonnen, bunkers en borden met uitleg waar het Ford voor gebruikt werd, heel interessant! Naast een aantal kippen die ik op afstand probeerde te houden was er verder geen kip.. uh geen mens te bekennen.
Als je voor het Ford rechtsaf sloeg, kwam je bij de pelikanen broedplaats. Ik zag ze vanaf het strand al veel in de lucht vliegen en vroeg me al af wat dat waren! Pelikanen dus.
Ik deed een poging om er heen te gaan (op het strand had ik bij de recensies al gelezen dat je goede schoenen aan moest doen, maar ik dacht dat het mij met mijn goede wandelervaringen op teenslippers ook wel zou lukken). Het pad was echt een soort off-road pad en je moest door de struiken, dus ik ben maar afgehaakt. Aangezien ik al vaker achterna gezeten ben door wilde beesten en er nu niemand in de buurt was die ik kon roepen als ik een pelikaan achter mij aan kreeg. Die houd ik nog tegoed voor de volgende keer!
Vanaf het Ford zag ik twee enorme cruiseschepen liggen in de haven van Philipsburg. Het schijnt dat ze soms alleen even uitvaren langs Sint Maarten om geen aanmeerkosten te betalen, maar verder dan dat komen ze helaas niet zolang Sint Maarten op oranje gebied staat. Ik besloot de schepen van dichterbij te gaan bekijken en reed voor het eerst door het gezellige stadje van Philipsburg. Dit was echt het Carribean sfeertje wat ik zocht! Kleine huisjes, muziek en eettentjes. Hoewel er een hoop dicht was waren er toch nog behoorlijk wat mensen op straat. Ik besloot Lenny te appen voor een lunch hier de volgende dag.
Donderdag was ik dus lekker een dagje vrij en zoals afgesproken kwam Lenny mij ophalen voor de lunch. We liepen langs de boulevard op zoek naar een lekkere lunch, maar het enige wat open bleek te zijn was Holland House, wat ook een hotel is. Ik ging op de gezonde tour en nam een salade. Tijdens de lunch heb ik met Lenny nog wat aantekeningen gemaakt voor het werk om de machine wat beter te leren kennen. En dat op onze vrije dag!
Na de lunch had Lenny avonddienst en had zij mij thuis afgezet. Ik besloot naar Marigot te gaan, een stad aan de Franse kant. Hier was het erg rustig, nog een paar winkels ingelopen maar ik kon mezelf bedwingen! Die koffer moest immers ook weer onder de 23 kg mee terug. In het stadje en langs de boulevard waren veel mooie en oude muurschilderingen te zien. De rest van de dag heb ik lekker thuis een relax dagje gehad, en moest ik ook maar een aan de was en het huishouden.
Vrijdag had ik een dagdienst gewerkt en de uitleg van Lenny van de vorige dag had mij zeker geholpen! ’s Morgens kon ik nu gelijk zelf aan de gang in plaats van op mijn collega te moesten wachten en vragen wat ook al weer de bedoeling was. En het was maar goed ook, want het zou de laatste dag zijn dat ik ingewerkt werd, maar mijn collega moest naar de Covid-unit om daar iemand te dialyseren. Het is hier de regel dat je 1 Covid patiënt verzorgd, en daarna moet douchen en niet meer terug mag keren naar de afdeling voor de rest van de dag, dus haar was ik kwijt voor die dag.
Ik besefte mij ’s avonds dat ik hier alweer een week ben! Ongelofelijk hoe snel dat gaat en hoe makkelijk het tot nu toe is verlopen. Het voelt hier al echt als thuis in mijn eigen appartementje en heb mij hier nog geen moment alleen gevoeld.
De nacht van vrijdag op zaterdag was een onrustig nachtje, om 2u werd ik mijn bed uitgedreund en liep ik naar de keuken om te kijken waar het was. Bleek er een party gaande te zijn voor de Carrefour (feestelijke plek..) Er stond een hele groep mensen en de rap-muziek dreunde steeds harder door het huis. Er reed politie langs waarbij ik dacht Yes! Dit stopt nu. Maar die reden door, blijkbaar heel normaal hier. Gelukkig kon ik daarna nog even verder slapen en was ik blij dat mijn teamleider die dag ervoor had gevraagd of ik in plaats van een dagdienst, een tussendienst (van 11 tot 19u) wilde werken.
Wat een heerlijke dienst is dat! Ik had tot nu toe alleen nog maar dagdiensten gewerkt dus thuis even rustig opstarten en dan gaan werken beviel mij wel. + dat je nog iets aan je avond hebt. ’s Avonds ging ik een drankje doen met Cynthia (oud klasgenoot van de basisschool). Zij woont hier al twee jaar dus kon zij mij mooi alle leuke plekjes laten zien! We begonnen bij de Sandbar, een leuke bar aan het strand, vlakbij het strand waar ik de eerste dag was om de vliegtuigen te spotten. We zouden een soort van kroegentochtje houden, en bij de tweede bar binnengekomen hoorde ik iemand mijn naam roepen. Een beetje verbaast keek ik op.. Kende ik hier iemand?! Maar het waren collega’s die ook in het ziekenhuis werkten en die ik vorige week op de verjaardag van Elin heb leren kennen. We sloten daar gezellig bij aan en na een drankje gedaan te hebben hadden we wel zin in een dansje! Maar eerst werden er nog shotjes voor ons gemaakt, en wel hele aparte, die eerst in brand gestoken werden! Je moest het opdrinken met een rietje, en een beetje rap ook voordat je je keel verbrandde. Maar het smaakte goed.
Samen met twee andere meiden gingen we naar een andere kroeg, waar wij ook mijn Nederlandse buurman en buurvrouw tegenkwamen, het is hier net een dorp! Helaas geldt hier ook nog een soort van avondklok en moest de kroeg om 24u sluiten. Bij een andere discotheek (Lotus) ging het nog tot 01.15u door, dus hebben we daar nog lekker een dansje gedaan. Er zijn toch ook nog wel aardig wat Nederlanders hier, voor werk, maar ook voor vakantie.
Toen alles écht dicht was besloten we maar naar huis te gaan. Cynthia liet haar auto daar staan aangezien hier al genoeg gekken met drank op (knipperlicht aan = drank op) of zelfs helemaal zonder licht rijden, levensgevaarlijk! Dus wilden wij een taxi nemen, maar de meiden van het ziekenhuis wilde ons thuisbrengen dus werden wij veilig en wel thuis afgezet.
Zondag stond er een actief dagje op het programma, Ziplinen!! Dit had ik al gezien (en in mijn hoofd al gepland) toen ik nog in Nederland was. Hier is de steilste ter wereld, en met zijn lengte van 775 meter en een hoogteverschil van 325 meter leek mij dit wel een avontuurlijke tochtje! (vooral voor iemand met lichtelijke hoogtevrees).
’s Morgens had ik mij even wakker gemeld in de groepsapp om te checken wie er allemaal meegingen. Eerst leek er een hele groep te gaan, maar uiteindelijk haakten er wat af (katertje denk). We bleven met zijn vieren over: Lenny, Arif, ik (dialysecrew) en Maureen (apothekersassistente).
Bij aankomst eerst even onderhandeld over de prijs: Het was $99 dollar voor alleen de Flying Dutchman (de grote zipline). Dit vonden wij wel een beetje te gek, maar toen we zeiden dat we locals waren en onze ziekenhuispas lieten zien kwamen de betere prijzen boven tafel. Je kon drie dingen boeken bij Rainforest Adventures. De Flying dutchman, Sentry hill zipline (boven ziplinen tussen de bergen) en de Schooner ride (met een band naar beneden de berg af. Maar hoe langer wij er stonden, hoe goedkoper het werd en besloten voor The big three (alle attracties) te gaan! Nu we er toch zijn…
We gingen eerst een stukje de berg op met de stoeltjeslift, en stapten op de helft uit om met de band naar beneden te gaan. De baan zag er best steil uit en werd nat gespoten waardoor je aardig hard ging! Na 2 sec in de band te zitten ging ik achterstevoren de berg af (geen idee wat ik aan het doen was) en bij de eerste bocht kreeg ik een plens water in mijn gezicht waardoor ik amper wat zag, een best ritje dus! Al gillend en lachend racete ik van de berg af. Gelukkig hadden de andere dezelfde probleempjes, haha.
Toen iedereen veilig en wel de berg af was gingen we weer terug naar de stoeltjeslift om dit keer helemaal naar boven te gaan. Op naar de zipline! Boven wachtte twee jongens ons op om ons in het harnasje te hijsen en kregen we een helm op (hopelijk niet nodig). We liepen nog een klein stukje de berg op en opeens was daar het platform waar we tussen het dal door naar de volgende berg gingen ziplinen. Toch best hoog als je er zo voor staat! Eerst ging een van de jongens naar de overkant om ons op te kunnen vangen. Je kon met z’n tweeën tegelijk dus het kwam mooi uit dat met z’n vieren waren. In totaal gingen we vier keer heen en weer tussen twee verschillende ziplines, echt heel gaaf zo hoog met dat mooie uitzicht!
Voor de Flying dutchman moesten we weer een stukje omhoog met een andere stoeltjeslift, en om nog even moed in te drinken voor het echte werk, wachtte er boven op de berg een bar op ons waar we een lekker Corona’tje hebben gedronken. En die hadden we nodig ook! Nu begonnen de zenuwen toch wel te komen! Na een kwartiertje lekker te relaxen daarboven gingen we ervoor.
Maureen en ik gingen als eerst (wij waren denk ik het bangst). De stoeltjes hingen al klaar voor ons maar dit was nog een eerste opgave om erin te komen. Je moest op een hekje klimmen om in de stoel te gaan zitten, maar als je over het hekje keek belande je zo de afgrond in! Maar goed, het lukte. Toen ik zeker wist dat we allebei écht goed vastzaten kon het aftellen beginnen. Het hekje schoof open en daar gingen we;
3.. 2.. 1.. GO! Het gevoel van de vrije val overspoelde in mijn buik (ik had het Coronabiertje beter kunnen laten staan) maar wat een uitzicht en wat een belevenis! Het duurde nog best lang waardoor we optimaal van het uitzicht konden genieten. Springend van de adrenaline kwamen we beneden aan en wachtte we filmend op de anderen. Die vonden het ook heel gaaf en superleuk om ze gillend naar beneden zien te komen! Dat hadden we mooi ff gedaan!
Natuurlijk was er tijdens de rit ook een foto gemaakt die ik had gekocht en waren daar ook postkaarten te koop waar ik al even naar op zoek was geweest voor het thuisfront.
Er was ook een eettentje (Emilio’s), maar die was alleen op voor de lunch. We besloten daar een drankje te doen en even bij te komen van de schrik en zijn daarna naar Simpson Bay gereden om een hapje te eten. Het werd Libanees, waar ik een veggie schotel had met falafel, salade en pitabroodjes met hummus, hmmm.
Moe maar voldaan kwamen we thuis en ben ik lekker op tijd naar bed gegaan. Er wachtte morgen weer een dagdienst op mij dus het werd weer vroeg dag!
De tweede werkweek ben ik goed begonnen. Ik leer de machines en werkwijze op Sint Maarten steeds beter kennen dus dat moet helemaal goedkomen.
Na het werk nog lekker een tijdje ge-videobelt met Rene, zo fijn dat dat kan! Kunnen we toch nog een beetje samen zijn, want 2,5 maand is toch best lang zo zonder elkaar!
Gister was het dan eindelijk zover. Na bijna 10 maanden wachten (de dag dat ik mijn eerste gesprek had bij TMI), mocht ik eindelijk naar Sint Maarten. Natuurlijk was er de nodige inpakstress, een koffer die niet dicht wilde en die bijna nét de 23 kg aantikte. Niet erg handig als je je bedenkt dat je hier ook nog leuke souvenirs wilt kopen. Dus begon ik met de eliminatieronde. Die leuke badhanddoek met schildpadden die Jet & Lisa gegeven had voor mijn verjaardag ging het helaas niet halen. Ook twee jurkjes en het strijkijzer moesten de koffer verlaten. Gelukkig is hier op de kamer een strijkijzer!
De weg naar Schiphol verliep soepeltjes, gelukkig geen drukte op de weg en ik werd weggebracht door Rene en mijn moeder. Daar aangekomen ontmoette ik Beau en Pien van TMI. Er waren 6 deelnemers die naar de Carribean vlogen die dag, dus kwam zij ons uitzwaaiden, erg leuk! Beneden nog even koffie gedronken en daarna moest het afscheid beginnen. We hadden besloten dit beneden te doen zodat het iets minder lastig was (maar het maakte het er niet minder moeilijk om). Gelukkig werd ik bij de check-in opgevangen door de meiden van TMI en ontmoette ik de andere deelnemers die ook gingen vliegen. Samen met een IC verpleegkundige die naar Aruba ging ben ik door de douane gegaan en toen vertrokken we allebei naar onze gate. Het was daar druk en weinig Nederlanders te zien. Ik denk veel Fransen en Amerikanen.
We konden op tijd boarden. In het vliegtuig aangekomen zei de stewardess dat het rustig op de vlucht was, dus dat ik een ander plekje mocht zoeken als ik het te druk vond op de plek die ik had uitgekozen, heel fijn! Er kwam een vrouw naast mij te zitten, dus ik probeerde in mijn beste Engels uit te leggen dat ik na het opstijgen zou verhuizen naar een rustiger plekje. Hoewel ik mijn best deed, kwam zij niet verder als: J’ai ne parle pas….. Het kan dus altijd erger. Toen we opgestegen waren riep de stewardess om dat we mochten wisselen van plaats waarbij de vrouw mij met een iets wat dwingende blik aankeek. Ja, dacht ik, dat probeerde ik je dus net uit te leggen.. haha.
Eenmaal gesetteld in het vliegtuig (inclusief mondkapje) was ik blij dat ik verplaatst was, want de vrouw lag al kuchend en niezend te slapen. Tijdens de vlucht lekker films gekeken; April, May, June, Huisvrouwen bestaan niet 2, en A hidden love. Waarvan de laatste film 3 uur duurde, dus dat schoot lekker op! Tijdens het vliegen mocht ik ook mijn eerste brief van Kim lezen die zij voor mij geschreven had, superlief!! Tussendoor nog lekker gegeten; pasta, pizza en een zakje vol lekkers!
Aangekomen op Sint Maarten verliep de paspoortcontrole soepel en stonden daar mijn Nederlandse collega’s uit het SMMC mij op te wachten, een warm welkom dus! Ik werd door Lenny (ook dialyseverpleegkundige) naar het SMMC gebracht en hier moest ik vragen naar iemand waarmee ik al mailcontact had gehad. Zij bracht mij samen met twee andere Nederlanders (een OK-assistent en zijn vriendin) naar ons appartement. Zij wonen boven mij. Het appartement is lekker ruim! Zelfs een aparte slaapkamer, dat ben ik nu thuis niet gewend! En een lekkere zithoek met slaapbank voor al het bezoek dat ik uit Nederland ga ontvangen! (niet).
Tegenover mijn appartement zit een grote Carrefour waar ik die avond heen ben gelopen en de eerste benodigdheden had gehaald. Wat een enorme supermarkt! Ik was blij dat ik alles gevonden had en stond al even in de rij, toen ik erachter kwam dat dit de rij was als je minder dan 10 spullen hebt. Die had ik duidelijk niet. Ik keek de kassière aan en wilde al aanstalten maken om te keren, maar waarschijnlijk had ze wel door dat dit mijn eerste keer boodschappen doen was daar, want ik werd gewoon vriendelijk geholpen. De band was echter niet gemaakt om meer als 10 spullen neer te zetten, dus gooide ik alles maar even terug in mijn karretje wat gescand was en zou ik buiten inpakken. Terwijl ik buiten alles in mijn rugzak aan het proppen was kwam er een man naar buiten gerend met mijn douchegel, die lag er dus blijkbaar nog haha.. Thanks men!
Zin om te koken had ik niet echt, dus werd het een broodje Nutella en ben ik lekker op tijd naar bed gegaan. Dit heb ik geweten, want om 4 uur was ik klaarwakker! En ook lek gestoken.. Nooit meer aan gedacht om Deet te gebruiken bij het naar bed gaan. Gelukkig had ik netjes volgens de inpaklijst van TMI mijn klamboe ingepakt, dus die heb ik de volgende ochtend maar opgehangen! Helaas hing er geen haakje boven het bed en had ik de boormachine thuisgelaten. Wel hing er een leuk schilderijtje aan de muur, die moest het ontzien en er werd plaats gemaakt voor de klamboe.
Ik had een afspraak gemaakt met iemand van Sax car rental om 10.30u om mijn huurauto op te halen. Een mooie Hyundai Grand i10, en jawel, een automaat . Ik had mijn strandspullen alvast meegenomen, dus ik kon gelijk doorrijden naar Maho Beach waar je de vliegtuig kunt spotten die op Sint maarten landen. Wat landen ze laag en wat was het gaaf om te zien! Tussen het lezen door keek ik toch elke keer even op als er weer eentje aankwam!
Ondertussen had ik een uitnodiging gekregen om naar het feestje van Elin (collega uit het SMMC) te komen, zij was maandag 27 geworden, bijna even oud dus! De poolparty begon om 17u met lekkere hapjes en drankjes. Er waren veel collega’s van jong en oud uit het ziekenhuis. Heerlijk weer even feesten en lekker kletsen met mensen! Er werd lekkere muziek gedraaid waaronder het liedje van Jerusalama Challenge, dus die kon ik mooie even introduceren daar, haha. Rond 1 uur ging er een collega van het ziekenhuis richting mijn appartement, dus besloot ik de Full moon party maar te laten gaan en ben ik verstandig met haar meegereden. Ik was lopend heen, maar dit leek mij voor ’s avonds niet zo’n goed idee aangezien ik elke minuut werd nageroepen/getoeterd of er een hond achter mij aanliep (die moeten altijd mij hebben).
De volgende ochtend werd ik met een lichtelijke kater wakker (ik had de plaatselijke Rum-punch beter kunnen laten staan en het bij de Amstel-Bright kunnen houden). Na een goed ontbijt (lees: Een verbrande pan-tosti) besloot ik naar het strand te gaan. Even wat blogs gelezen wat de mooiste stranden waren en ik kwam uit bij Orient bay. Lopend is het strand niet te doen, dus ben ik naar het Franse gedeelte gereden. En inderdaad kwam ik bij een heel mooi, groot strand! Erg rustig was het, en ik wist gelijk waarom toen ik op mijn handdoekje ging liggen en deze al bijna weggewaaid was voordat ik er op lag.
Wel gebeurde er iets heel bijzonders toen ik daar lag. Er kwam een groep Engelsen langslopen en ik hoorde opeens een hoop geschreeuw en gejuich, er werd iemand ten huwelijk gevraagd! Echt bijzonder om zo’n mooie plek!
Gezandstraald en wel had ik 2 bladzijdes van mijn boek gelezen en ben ik lekker langs het water gaan wandelen. Er waren veel kitesurfers wat leuk was om naar te kijken! Tot dat ik uit mijn ooghoeken ineens een aantal blote billen zag.. Oja, dat stond ook in mijn blog. Aan het einde van het strand was het naaktstrand! Dus ik ben weer rechtsomkeer gegaan en ben ik terug gewandeld naar de auto.
Die avond ben ik uit eten geweest met Arif en Lenny (mijn collega’s van de dialyse-afdeling) bij Chesterfields, met uitzicht op de haven. Heerlijk om weer lekker uit eten te gaan nadat ik Nederland al een tijd (2 weken) niet kon . Ik had pasta met garnalen, hmmm. Het was een enorm bord, wat ik nooit op kreeg, maar ik hoorde de dag erna pas dat het hier heel gebruikelijk is om een take-away bag te vragen! Altijd handig als je de volgende dag een avonddienstje hebt en geen zin hebt om te koken.
Ook was het fijn om alvast van Lenny te horen hoe de volgende dag eruit ging zien in het ziekenhuis. Maar toch wel een beetje spannend!
De volgende ochtend was het mijn eerste werkdag die om 7 uur begon. Ik kwam gelijk aan met Arif en Geertje (ook een dialyseverpleegkundige die via TMI werkt). Ik liep die dag mee met Rona, zij komt uit de Filipijnen. Naast Nederlanders zijn er ook een hoop collega’s die daar vandaan komen. (komt de Engelse cursus die ik heb gevolgd toch nog van pas!) Ik mocht gelijk beginnen met patiënten aanprikken en aansluiten. De werkwijze is hier nogal anders, als je het mij vraagt een stuk minder georganiseerd als thuis, maar dat kan bijna ook niet anders met zoveel verschillende mensen en nationaliteiten. Ook de machines zijn anders, dus dat zal ik ook weer opnieuw moeten leren. Verder zijn de collega’s erg lief en behulpzaam! De nefrologen kwamen ook langs en heb ik kennis mee gemaakt, beiden ook Nederlands.
Moe en met een hoofd vol met info kwam ik thuis. Voor het eerst ging ik koken in mijn eigen keukentje, er stond een lekkere pasta op het menu. Na het eten bedacht ik nog even naar een supermarkt te gaan (Cost-U-less). Eenmaal binnen leek het wel een super-Makro. Schappen tot het plafond gevuld, allemaal grootverpakkingen en totaal geen logica van wat waar stond. Dus stond ik binnen 10 minuten weer buiten met een leeg karretje en de gedachte dat ik dus morgen nogmaals naar een supermarkt moest.
Dan maar lekker op tijd naar bed!
De 2e werkdag voelde ik mij al meer op mijn plek. Ik liep mee met Georgina die uit Sint Maarten komt maar lange tijd in Nederland heeft gewoond, dus kon ik vandaag lekker Nederlands praten. Dat gaat toch een stuk makkelijker met vragen stellen etc! Ook kreeg ik een rondleiding door het ziekenhuis, die nog best groot is! Buiten staan containers waar de Covid-unit gemaakt is. Hier werken veel Amerikanen, en wij van de dialyseafdeling moeten hier ook regelmatig heen om iemand te dialyseren.
Na het werk heb ik mij lekker op het balkon geïnstalleerd, beentjes omhoog, koffie en boek erbij en nog even van het mooie weer genieten! Dat is een heerlijk vakantiegevoel na het werk! En ideaal dat ik met de auto binnen 2 minuten weer thuis ben.
De 3e werkdag begon mijn hoofd al aardig vol te raken van alle informatie en was ik blij dat ik de volgende dag een dagje vrij was! Na het werk heb ik snel mijn strand spullen gepakt en binnen no time zat ik weer in de auto, op weg naar het strand.
Tik tik tik.. een enorme hoosbui ging even over, en 5 minuten later aangekomen bij het strand, was het gelukkig weer droog en kon ik mijn handdoekje neerleggen! Lange leve de korte tropische regenbuien.
Ik was naar Little bay beach gegaan, en little was het zeker. Maar dat maakte niet uit want ik was de enige op het strand! Na een uurtje bakken keek ik op Maps Me wat er allemaal in de buurt was voor bezienswaardigheden en kwam ik uit op Ford Amsterdam. Ik kon het al zien liggen vanaf de plek waar ik zat, het lag boven op een heuvel. Om er te komen moest je door Divi litlle bay beach Resort rijden. Een heel mooi resort waar veel van mijn collega’s overnachten. Ik had in eerste instantie ook een mailtje gehad dat ik hier zou gaan logeren, maar dat mailtje was even verkeerd verzonden (foutje, bedankt).
Aangekomen op het topje van de heuvel stonden er meerdere kanonnen, bunkers en borden met uitleg waar het Ford voor gebruikt werd, heel interessant! Naast een aantal kippen die ik op afstand probeerde te houden was er verder geen kip.. uh geen mens te bekennen.
Als je voor het Ford rechtsaf sloeg, kwam je bij de pelikanen broedplaats. Ik zag ze vanaf het strand al veel in de lucht vliegen en vroeg me al af wat dat waren! Pelikanen dus.
Ik deed een poging om er heen te gaan (op het strand had ik bij de recensies al gelezen dat je goede schoenen aan moest doen, maar ik dacht dat het mij met mijn goede wandelervaringen op teenslippers ook wel zou lukken). Het pad was echt een soort off-road pad en je moest door de struiken, dus ik ben maar afgehaakt. Aangezien ik al vaker achterna gezeten ben door wilde beesten en er nu niemand in de buurt was die ik kon roepen als ik een pelikaan achter mij aan kreeg. Die houd ik nog tegoed voor de volgende keer!
Vanaf het Ford zag ik twee enorme cruiseschepen liggen in de haven van Philipsburg. Het schijnt dat ze soms alleen even uitvaren langs Sint Maarten om geen aanmeerkosten te betalen, maar verder dan dat komen ze helaas niet zolang Sint Maarten op oranje gebied staat. Ik besloot de schepen van dichterbij te gaan bekijken en reed voor het eerst door het gezellige stadje van Philipsburg. Dit was echt het Carribean sfeertje wat ik zocht! Kleine huisjes, muziek en eettentjes. Hoewel er een hoop dicht was waren er toch nog behoorlijk wat mensen op straat. Ik besloot Lenny te appen voor een lunch hier de volgende dag.
Donderdag was ik dus lekker een dagje vrij en zoals afgesproken kwam Lenny mij ophalen voor de lunch. We liepen langs de boulevard op zoek naar een lekkere lunch, maar het enige wat open bleek te zijn was Holland House, wat ook een hotel is. Ik ging op de gezonde tour en nam een salade. Tijdens de lunch heb ik met Lenny nog wat aantekeningen gemaakt voor het werk om de machine wat beter te leren kennen. En dat op onze vrije dag!
Na de lunch had Lenny avonddienst en had zij mij thuis afgezet. Ik besloot naar Marigot te gaan, een stad aan de Franse kant. Hier was het erg rustig, nog een paar winkels ingelopen maar ik kon mezelf bedwingen! Die koffer moest immers ook weer onder de 23 kg mee terug. In het stadje en langs de boulevard waren veel mooie en oude muurschilderingen te zien. De rest van de dag heb ik lekker thuis een relax dagje gehad, en moest ik ook maar een aan de was en het huishouden.
Vrijdag had ik een dagdienst gewerkt en de uitleg van Lenny van de vorige dag had mij zeker geholpen! ’s Morgens kon ik nu gelijk zelf aan de gang in plaats van op mijn collega te moesten wachten en vragen wat ook al weer de bedoeling was. En het was maar goed ook, want het zou de laatste dag zijn dat ik ingewerkt werd, maar mijn collega moest naar de Covid-unit om daar iemand te dialyseren. Het is hier de regel dat je 1 Covid patiënt verzorgd, en daarna moet douchen en niet meer terug mag keren naar de afdeling voor de rest van de dag, dus haar was ik kwijt voor die dag.
Ik besefte mij ’s avonds dat ik hier alweer een week ben! Ongelofelijk hoe snel dat gaat en hoe makkelijk het tot nu toe is verlopen. Het voelt hier al echt als thuis in mijn eigen appartementje en heb mij hier nog geen moment alleen gevoeld.
De nacht van vrijdag op zaterdag was een onrustig nachtje, om 2u werd ik mijn bed uitgedreund en liep ik naar de keuken om te kijken waar het was. Bleek er een party gaande te zijn voor de Carrefour (feestelijke plek..) Er stond een hele groep mensen en de rap-muziek dreunde steeds harder door het huis. Er reed politie langs waarbij ik dacht Yes! Dit stopt nu. Maar die reden door, blijkbaar heel normaal hier. Gelukkig kon ik daarna nog even verder slapen en was ik blij dat mijn teamleider die dag ervoor had gevraagd of ik in plaats van een dagdienst, een tussendienst (van 11 tot 19u) wilde werken.
Wat een heerlijke dienst is dat! Ik had tot nu toe alleen nog maar dagdiensten gewerkt dus thuis even rustig opstarten en dan gaan werken beviel mij wel. + dat je nog iets aan je avond hebt. ’s Avonds ging ik een drankje doen met Cynthia (oud klasgenoot van de basisschool). Zij woont hier al twee jaar dus kon zij mij mooi alle leuke plekjes laten zien! We begonnen bij de Sandbar, een leuke bar aan het strand, vlakbij het strand waar ik de eerste dag was om de vliegtuigen te spotten. We zouden een soort van kroegentochtje houden, en bij de tweede bar binnengekomen hoorde ik iemand mijn naam roepen. Een beetje verbaast keek ik op.. Kende ik hier iemand?! Maar het waren collega’s die ook in het ziekenhuis werkten en die ik vorige week op de verjaardag van Elin heb leren kennen. We sloten daar gezellig bij aan en na een drankje gedaan te hebben hadden we wel zin in een dansje! Maar eerst werden er nog shotjes voor ons gemaakt, en wel hele aparte, die eerst in brand gestoken werden! Je moest het opdrinken met een rietje, en een beetje rap ook voordat je je keel verbrandde. Maar het smaakte goed.
Samen met twee andere meiden gingen we naar een andere kroeg, waar wij ook mijn Nederlandse buurman en buurvrouw tegenkwamen, het is hier net een dorp! Helaas geldt hier ook nog een soort van avondklok en moest de kroeg om 24u sluiten. Bij een andere discotheek (Lotus) ging het nog tot 01.15u door, dus hebben we daar nog lekker een dansje gedaan. Er zijn toch ook nog wel aardig wat Nederlanders hier, voor werk, maar ook voor vakantie.
Toen alles écht dicht was besloten we maar naar huis te gaan. Cynthia liet haar auto daar staan aangezien hier al genoeg gekken met drank op (knipperlicht aan = drank op) of zelfs helemaal zonder licht rijden, levensgevaarlijk! Dus wilden wij een taxi nemen, maar de meiden van het ziekenhuis wilde ons thuisbrengen dus werden wij veilig en wel thuis afgezet.
Zondag stond er een actief dagje op het programma, Ziplinen!! Dit had ik al gezien (en in mijn hoofd al gepland) toen ik nog in Nederland was. Hier is de steilste ter wereld, en met zijn lengte van 775 meter en een hoogteverschil van 325 meter leek mij dit wel een avontuurlijke tochtje! (vooral voor iemand met lichtelijke hoogtevrees).
’s Morgens had ik mij even wakker gemeld in de groepsapp om te checken wie er allemaal meegingen. Eerst leek er een hele groep te gaan, maar uiteindelijk haakten er wat af (katertje denk). We bleven met zijn vieren over: Lenny, Arif, ik (dialysecrew) en Maureen (apothekersassistente).
Bij aankomst eerst even onderhandeld over de prijs: Het was $99 dollar voor alleen de Flying Dutchman (de grote zipline). Dit vonden wij wel een beetje te gek, maar toen we zeiden dat we locals waren en onze ziekenhuispas lieten zien kwamen de betere prijzen boven tafel. Je kon drie dingen boeken bij Rainforest Adventures. De Flying dutchman, Sentry hill zipline (boven ziplinen tussen de bergen) en de Schooner ride (met een band naar beneden de berg af. Maar hoe langer wij er stonden, hoe goedkoper het werd en besloten voor The big three (alle attracties) te gaan! Nu we er toch zijn…
We gingen eerst een stukje de berg op met de stoeltjeslift, en stapten op de helft uit om met de band naar beneden te gaan. De baan zag er best steil uit en werd nat gespoten waardoor je aardig hard ging! Na 2 sec in de band te zitten ging ik achterstevoren de berg af (geen idee wat ik aan het doen was) en bij de eerste bocht kreeg ik een plens water in mijn gezicht waardoor ik amper wat zag, een best ritje dus! Al gillend en lachend racete ik van de berg af. Gelukkig hadden de andere dezelfde probleempjes, haha.
Toen iedereen veilig en wel de berg af was gingen we weer terug naar de stoeltjeslift om dit keer helemaal naar boven te gaan. Op naar de zipline! Boven wachtte twee jongens ons op om ons in het harnasje te hijsen en kregen we een helm op (hopelijk niet nodig). We liepen nog een klein stukje de berg op en opeens was daar het platform waar we tussen het dal door naar de volgende berg gingen ziplinen. Toch best hoog als je er zo voor staat! Eerst ging een van de jongens naar de overkant om ons op te kunnen vangen. Je kon met z’n tweeën tegelijk dus het kwam mooi uit dat met z’n vieren waren. In totaal gingen we vier keer heen en weer tussen twee verschillende ziplines, echt heel gaaf zo hoog met dat mooie uitzicht!
Voor de Flying dutchman moesten we weer een stukje omhoog met een andere stoeltjeslift, en om nog even moed in te drinken voor het echte werk, wachtte er boven op de berg een bar op ons waar we een lekker Corona’tje hebben gedronken. En die hadden we nodig ook! Nu begonnen de zenuwen toch wel te komen! Na een kwartiertje lekker te relaxen daarboven gingen we ervoor.
Maureen en ik gingen als eerst (wij waren denk ik het bangst). De stoeltjes hingen al klaar voor ons maar dit was nog een eerste opgave om erin te komen. Je moest op een hekje klimmen om in de stoel te gaan zitten, maar als je over het hekje keek belande je zo de afgrond in! Maar goed, het lukte. Toen ik zeker wist dat we allebei écht goed vastzaten kon het aftellen beginnen. Het hekje schoof open en daar gingen we;
3.. 2.. 1.. GO! Het gevoel van de vrije val overspoelde in mijn buik (ik had het Coronabiertje beter kunnen laten staan) maar wat een uitzicht en wat een belevenis! Het duurde nog best lang waardoor we optimaal van het uitzicht konden genieten. Springend van de adrenaline kwamen we beneden aan en wachtte we filmend op de anderen. Die vonden het ook heel gaaf en superleuk om ze gillend naar beneden zien te komen! Dat hadden we mooi ff gedaan!
Natuurlijk was er tijdens de rit ook een foto gemaakt die ik had gekocht en waren daar ook postkaarten te koop waar ik al even naar op zoek was geweest voor het thuisfront.
Er was ook een eettentje (Emilio’s), maar die was alleen op voor de lunch. We besloten daar een drankje te doen en even bij te komen van de schrik en zijn daarna naar Simpson Bay gereden om een hapje te eten. Het werd Libanees, waar ik een veggie schotel had met falafel, salade en pitabroodjes met hummus, hmmm.
Moe maar voldaan kwamen we thuis en ben ik lekker op tijd naar bed gegaan. Er wachtte morgen weer een dagdienst op mij dus het werd weer vroeg dag!
De tweede werkweek ben ik goed begonnen. Ik leer de machines en werkwijze op Sint Maarten steeds beter kennen dus dat moet helemaal goedkomen.
Na het werk nog lekker een tijdje ge-videobelt met Rene, zo fijn dat dat kan! Kunnen we toch nog een beetje samen zijn, want 2,5 maand is toch best lang zo zonder elkaar!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
